Czasami konflikty w grupie lub zespole wynikają z tego, że wzajemnie nie znamy naszych potrzeb. Może czasami wystarczy tylko poznać potrzeby innych i okaże się, że nam też chodzi o to samo. Przedstawiamy Wam bardzo prosty scenariusz gry negocjacyjnej: Wioska Smerfów.
Gra negocjacyjna może być zastosowana w małym zespole (maks. 10 osób). Jeśli pracujemy z klasą, możemy grę przeprowadzić w mniejszych grupach.
Przebieg gry:
1. Podział ról
Każdy z członków klasy otrzymuję rolę: jedna osoba Papy Smerfa, który będzie prowadził dyskusję oraz dwie równoliczne grupy: Młynarzy i Farmerów. Możemy ich wybrać po prostu odliczając do 2.
Pobierz opisy ról dla graczy
2. Przedstawienie sytuacji w wiosce
Prowadzący przedstawia sytuację w wiosce. Dokładnie za dwa tygodnie rozpoczyna się pora deszczowa, a wioskę trapią dwa problemy:
- brak sił roboczych do mielenia zboża na mąkę - dlatego młynarze chcą wykorzystać ten czas na budowę młyna
- ptaki oraz podstępny Klakier ciągle niszczą zbiory i dlatego czasami ich brakuje - dlatego Farmerzy chcą wykorzystać ten czas na budowę stracha na wróble, który będzie odstraszał Klakiera i ptaki
Niestety, każdy z projektów musi zaangażować wszystkich mieszkańców i budowa każdego z nich będzie trwała dokładnie 2 tygodnie. Jak więc pogodzić te dwa interesy?
3. Wejście w rolę i obranie strategii
Gracze otrzymują opis swoich ról, a właściwie bardziej interesów:
- Papie zależy na tym, żeby w wiosce nie było konfliktów
- Młynarzom zależy na tym, żeby wybudować młyn
- Farmerom zależy na tym, żeby wybudować stracha na wróble
Dajemy grupom ok. 10 minut na przygotowanie strategii przekonywania drugiego zespołu do naszych racji. Papa Smerf nie przysłuchuje się obradom grup, tylko sam wymyśla swoją strategię.
4. Debata
Papa Smerf prowadzi debatę, w czasie której uczestnicy argumentują za swoimi racjami. Debata powinna trwać maksymalnie 15 minut. Po tych 15 minutach smerfy muszą podjąć decyzję, ponieważ w innym wypadku przyjedzie pora deszczowa i wiosce zabraknie jedzenia. Jeśli uczestnicy sami nie mogą znaleźć rozwiązania, prowadzący może pomóc im nieco i ich naprowadzać, np. pokazując:
Podpowiedź
lub wprost doprowadzając do właściwego rozwiązania.
Rozwiązanie
Oczywiście, jeśli smerfy wymyślą, jakieś inne wyjście z tej sytuacji, które będzie satysfakcjonowało wszystkich, grę również możemy uznać za wygraną.
Ważne zasady:
- decyzja musi byś wspólna, bo jeśli ktoś się wyłamie, wiosce nie uda się wybudować żadnego projektu przed porą deszczową
5. Wyjście z roli i omówienie
Po wspólnym przyjęciu rozwiązania, uczestnicy wychodzą z roli i następuje omówienie, w którym możemy użyć następujących pytań pomocniczych:
- Co pozwoliło Wam osiągnąć wspólny sukces?
- Czy w debacie był jakiś przełomowy moment? Jaki?
- Czy łatwo było dostrzec perspektywę drugiej grupy?
6. Konkluzja
Po zebraniu wypowiedzi od grupy, warto zaprowadzić wszystkich do konkluzji ukazując uczestnikom, że bardzo często jest tak, że nie ma potrzeby konfrontacyjnego nastawiania się wobec innych, a warto po prostu wysłuchać innych, zobaczyć jaka jest ich perspektywa i poszukać czegoś co nas łączy. Może właśnie znalezienie takiego rozwiązania będzie prostsze niż nam się wydaje.
Jeśli podobają Wam się tego typu metody zapraszamy na wciągające warsztaty negocjacyjne dla klas: Wybory w Mieście M, które poza nauką sztuki argumentowania, prowadzenia konstruktywnych sporów i wystąpień publicznych, uczą także postaw obywatelskich i wiedzy o ustroju Polski.
Co sądzicie o tego typu grach negocjacyjnych? Czy macie jakieś inne pomysły na tego typu metody? Zapraszamy do dyskusji w komentarzach.
Autor wpisu:
dr Michał Czakon
Pomysłodawca metod edukacyjnych Centrum Dobrego Wychowania, Psycholog, Trener, Dydaktyk, Autor bloga: jakdzialacskutecznie.pl, Autor pakietu metod 99 pomysłów na godziny wychowawcze.
